Als ik aan de familie Grootens denk, denk ik in de eerste plaats aan opa Grootens in de Belcrumpolder. Daar liggen mijn eerste herinneringen aan opa. Ik kan me de mis in de Christus Koning Kerk in de Belcrumpolder nog herinneren ter gelegenheid van de gouden(?) bruiloft van opa en oma Grootens. Na afloop op de trappen voor de kerk voor de familiefoto op de arm van mijn vader; een foto die bij ieder bezoek aan opa en oma Grootens in ogenschouw werd genomen en daarmee die herinnering levend hield. Het was een sport om iedere oom en tante, nicht en neef met naam te kunnen benoemen. Ook bewonderde ik daar op het buffet dan het ovale kleinoodje van ca. 10 cm op een soort schil­dersezeltje met een gezicht op het plaatsje Fleln in Zwitserland. Dat had mijn vader (Frans) meegebracht voor opa en oma van een groepsreis per trein met de beste leerlingen van de Nederlandse ambachtscholen. Dat is dus zo ongeveer in 1925 geweest. Dat moet een enorme indruk hebben gemaakt op mijn vader destijds als jongen van 14, 15 in tijd dat je nauwelijks buiten je eigen stad of dorp kwam.

 

Belricum

Andere zondagen vergezelde ik mijn vader vaak achterop de fiets naar de zondagsmis in een of andere kerk in Breda. Ik heb menige Bredase kerk gezien van binnen. Na afloop ging het steevast naar opa in de Belcrum voor een kopje koffie. Meestal kwamen in de loop van de middag de speelkaarten op tafel. Opa en mijn vader hebben menig potje jokeren gespeeld op de zondagmiddag in sigarenrook (Willem II of Karel I bolknak) van opa en sigaret-tenrook (King Cross of als ze die niet hadden Golden Fiction) van mijn vader.

Ik luisterde ondertussen naar de distributieradio uit die grote ronde bakelieten Philips luid­spreker op de buffetkast of ik keek in de leesmap met o.a. het blad Kuifje of de Post, die onder op het gietijzeren rooster lag van de voetaandrijving van de naai­machine van oma. Later kwam daar de kanariepiet bij die op het tafeltje voor het raam stond. Ook kwam meestal na verloop van tijd de Lucas Bols borrelfles op tafel. oma vergat de kleinkinderen niet; wij kregen dan een glaasje Ranja. Ook weleens met een Mariakaakje, mogelijk uit de Victoria koekjesfabriek in .. Dirks­land, het dorp op Goeree-Overflakkee waar ik nu woon.

 

Nieuwjaarsconcerten

Ook troffen we op die zondagse uitstapjes vaak een oom of tante met neef of nicht. Later kwamen daar de onvergetelijke nieuwjaarsconcerten bij. waarbij het leek of bijna alle ooms en tantes nieuwjaar kwamen wensen vergezeld van menig neef of nicht. We moesten bijna bovenop elkaar staan om allemaal in die kleine voorkamer op de Leeuwerikstraat 77 te kunnen. Uitbreiding naar de achterkamer kon niet geloof ik, want dat was de slaapkamer. Enorm gezellig waren die nieuwjaarsconcerten en de aanwezigheid van zovele neven en nichten was juist een extra reden om die nieuwjaarsconcerten bij opa niet te missen. Ik was langzaam op een leeftijd gekomen dat ik meer in de nichten geïnteresseerd was dan in de neven. En omdat dat expliciet verzocht is, of er verliefdheden waren: Welnu: natuurlijk met zulke knappe nichten!!.

Ik kreeg vooral wat respons van Agnes Pauwels, die me uithoorde over mijn niet bestaande liefdesleven. Ik was toen ook verliefd op een meisje in mijn klas op de HBS: Claartje Froger. Na die ontboezeming tegenover Agnes informeerde ze bij iedere ontmoeting, hoe het was met Claartje ... Maar juist door die plage­rijen was ik ook behoorlijk verliefd op Agnes geworden. Neef en nicht, vrijt wellicht. Nou niet bij Agnes en mij buiten de gebruikelijke begroetings- of afscheidskus is er verder nooit wat geweest tussen ons. Maar die afscheidskus veroorzaakte wel een een blozing bij me; ik was niet voor niets het meest verlegen ventje bij ons thuis. Ook bekoelde iets van die verliefdheid, toen ik bij de bezoeken in Helmond de vriendjes van Agnes moest bellen met een of ander smoesje. Wat moet Agnes in die tijd populair zijn geweest bij de Helmondse jeugd.

Logeerpartijen

Andere nog levende herineringen aan de familie Grootens zijn de logeer­partijen van Aad en Peter Jansen. De fietsvakanties naar de Ardennen van Aad met mijn broer Hans moeten grote indruk hebben gemaakt, want dat wilde ik ook gaan doen toen ik de leeftijd van zo'n 16 à 17 had bereikt met een vriend van mij. Alleen was ik al na drie dagen terug, wegens het drijven op luchtbedden in de tent na de overvloedige regenval. Aad en Hans moeten het langer hebben uitgehouden, want ik kan me nog herinneren dat we ze tegemoet zijn gereden met mijn vader in de auto op de weg naar Hoogstraten.

Alleen leek het of we ongenode gasten waren gezien het gezelschap van twee meisjes op de fiets naast Aad en Hans. Ook vertelde Aad honderduit na aankomst in Breda. Ik herrinner me dat Aad vertelde van een vlieg die zijn mond was binnengevlogen. Aad heeft hem in zijn strottenhoofd dood moetn drukken om hem niet levend te moeten doorslikken.

En dan die jeugdvakanties. Bij de familie Berenschot en Michielsen was het dat oh zo mooie Zeeuwse Vrouwenpolder op Walcheren. Bij de familie Grootens uit Breda bestaat de nostalgie uit het onvolprezen dorpje Ouddorp op Goeree­Overflakkee. Misschien hebben die onvergetelijke vakanties wel mede bijgedragen dat ik nu juist op dat eiland in Dirksland mijn domicilie heb gevonden. Maar nu iets over die vakanties.

De vakanties in Ouddorp zijn voor mij en ik dacht de meeste van mijn broers en zus de eerste echte vakanties geweest met de familie. Daarvoor moesten we altijd thuisblijven met oma Haarlemmer, terwijl mijn ouders met de buren eens af en toe op vakantie gingen in Duitsland: in het Schwartzwald of een weekje naar Monschau. Meer zat er in ons kinderrijk gezin niet in ten tijde van de wederop­bouw zo vlak na de oorlog. Maar toen ik zo'n tien jaar was, heeft mijn vader voor het eerst een huisje in Ouddorp gehuurd. Peter, Els en ik moesten met de fiets vanuit Breda naar Ouddorp reizen; voorwaar een staaltje fietsen op die leef­tijd! Gelukkig was er een verplichte stop op het veer 'Dintelsas-Ooltgensplaat', want Goeree-Overflakkee was nog een echt eiland in die tijd. Zo hadden we in ieder geval een vervoermiddel daar in Ouddorp.

Familie Touw

Overigens is een van mijn favoriete bezigheden nu een fietstocht over het eiland: rondje Goeree of rondje Haringvliet hebben vaak op het programma gestaan en misschien kan ik dat ook nog eens doen als mijn zoon Ruud wat ouder is. Hoe mijn vader zo in Ouddorp terecht kwam? Welnu een zekere familie Touw en familie Diepstraten hadden daar een splinternieuw vakantiehuisje gebouwd of gehuurd. Op de VW-camping 'Het Oude Nieuwland'. De familie Touw is sinds die tijd geen onbekende bij de familie Grootens ... En aangezien de zoon van die familie Touw toen al een gerenomeerd lid van de vrijwillige reddingsbrigade was (en nog steeds hoop ik), zal een andere gaste op die camping hem wel in het oog zijn gevallen. Misschien is daar wel iets moois geboren tussen Peter Touw en Agnes Michielsen, maar zij kunnen dat beter vertellen dan een snotneus van tien jaar uit die tijd!!! In ieder geval zijn er connecties tussen de familie Touw en goede kennissen van mijn ouders. Dat was de familie van der Plas. Riet van der Plas-is een schoonzus van Peter Touw zijn moeder als ik het wel heb. En uit de gesprekken over en weer tussen mijn ouders en zij zal wel het plan bij mijn vader zijn geboren om eens een huisje in Ouddorp te huren.

En ondanks het slechte weer zijn dat onvergetelijke vakanties voor mij geweest. Ik herinner me nog de vissersschepen die in de Ouddorpse haven 's middags binnenliepen met de kookketel met garnalen aan dek. Een tafereeltje dat mening 'eilander' van nu nooit gezien heeft, maar waar een 'overkanter' als ik wel op kan bogen. Ik kon daar In Ouddorp in ieder geval heerlijk mijn gang gaan op mijn fietsje en van dat slechte weer weet ik niet

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

veel meer. Wij zijn in ieder geval nog twee jaar daarna in Ouddorp op vakantie geweest. Maar mijn vader wilde wel iets meer comfort. Het werd wel het mooiste huisje toentertijd dat op het terrein te vinden was, wat we de jaren daarna hebben gehuurd.

De Zeester

VITA NOVA' heette dat huisje met de luxe van drie slaapkamers met
stapel­bedden en een keukentje waar je ook iets in kon koken zelfs. We huurden dat van een zekere meneer Flohil. Zijn naam kwam ik twaalf jaar geleden weer tegen: de zoon van meneer Flohil is de eigenaar van het grootste strandpaviljoen 'De Zeester' aan het Goereese strand. Ik ga er steevast een ijsje halen met mijn kinderen Laura en Ruud als we een dagje strand doen 's zomers. Toen was het al een hele tractatie als we voor een kwartje van ons traktement een zakje Smits patato chips mochten halen in diezelfde strandtent. Het zout zat er apart verpakt bij in een klein papieren bundeltje.

Strandbezoeken werden afgewisseld met verkenningstochten in de oude Duitse bunkers in het duingebied. Of ik ging op de fiets mijn vader opzoeken, die met zijn eerste werphengel aan het vissen was in de Grevelingen. Scholletjes e.d. ving hij of zeeduivel als hij zijn lijn niet verloor. Op de terugweg op de fiets een heerlijk vers worteltje uit een veld langs de weg voor het stillen van de dorst. Ik heb het er prima naar mijn zin gehad, ook omdat er andere families waren op de camping met dochters uit dezelfde leeftijd als wij. Zowel mijn broer Peter als ik hadden oog voor al dat schoons. Milou van Alphen uit Rijen (NB) is een moment het vriendinnetje van Peter geweest. Haar zus Marion is ooit nog eens op mijn eindexamenfeestje van de HBS geweest. Dus zo'n acht jaar na die heerlijke vakanties.

Verliefdheden

Ouddorp heeft voor meer verliefdheden gezorgd. Zo was er wat tussen de vriendin van Els (Marjan de Korte) en mijn broer Hans. Iets wat tot grote bezorg­heid bij mijn ouders en de ouders van Marjan zorgde. Het is daarna allemaal weer in rustig vaarwater gekomen, maar zo'n zomer in Zeeland .... Er zijn niet voor niets liedjes over geschreven. Na die drie zomers in Ouddorp was de maat vol voor mijn vader en dan wel de regenmeter. De slechte Hollandse zomers hebben ons daarna naar Italië gedreven. Maar verveeld hebben we ons nooit daar in Ouddorp.

En zoals je tussen de regels door kunt lezen, is Goeree-Overflakkee deel van mijn leven blijven uitmaken. Ook al is het dat we Agnes Michielsen onlangs tegen het lijf liepen in het Ouddorpse 'centrum', toen ik daar met mijn kinderen het museum aan het bezoeken was en Agnes de middenstand van Ouddorp aan het steunen was!!

GEORGE GROOTENS

Mijn eerste herinneringen aan opa

Opa Grootens

50 Jarig huwelijk opa en oma Grootens

Tante Bep met baby