Ooms, tantes. oudere neven en nichten: allen zullen toegeven. dat tante Leny (vanaf nu Leny genoemd) een bijzondere vrouw is geweest. Allereerst was Leny GESCHEIDEN. Dit grootgeschreven woord mocht in de roomse Grootens-­familie niet uitgesproken worden. Gescheiden werd er alleen in gezinnen. die protestant of 'niets' waren. Mijn ouders spraken nooit over deze scheiding en de naam 'Oom Cor' was taboe. Eén van onze nichten heeft eens verteld, dat haar altijd gezegd was, dat de man van Leny was overleden.

Zo loste men in deze familie toch het probleem van mogelijk - pijnlijke - vragen stellen op. In ieder geval vonden wij Leny wel zielig. 'Leny was altijd maar alleen. ze had geen man om de tijd mee te doden en ze moest ook nog voor een zoon zorgen.' Lief naïef. niet?

Leny was een gezellige tante. Er werd met Kerstmis gepingpongd waarbij Leny en mijn moeder het balletje met zo'n hoge boog over het net speelden, dat de ander het balletje al heel lang zag aankomen en het batje op een
gelijksoor­tige terugspeelbal kon instellen. Op smashes stond diskwalificatie. Leny kon ook zo gezellig lachen. uit volle borst, zoals dat heet. Leny bemoeide zich wel met andermans zaken, maar die eigenschap kwam bij meer ooms en tantes voor en is intussen alweer verder overerfd.

Brutaliteit

Ik zou de geschiedenis echter geweld aandoen, als ik mijn verhaal nu stop, want Leny beschikte namelijk over zo‘n grote brutaliteit, dat menig echt Grootens-familielid, dat ook niet van brutaliteit gespeend is, van haar ging kleuren. Leny kwam zelden/nooit op tijd. De dag klopte meestal wel. maar een bezoek, afgesproken om 12 uur 's-middags kon gemakkelijk een halve dag later beginnen. Bij mijn zus Elly had ze er een handje van, niet om 4.00 uur te komen, maar na de avondafwas. Geen enkele gêne om dan toch om (warm) eten te vragen. Op eerste paasdag, mijn vader was enkele maanden ervoor overleden, kwam Leny ook weer te laat. Dat was net iets te veel voor mijn moeder. die prompt in de keuken ging trappen tegen alles wat los en vast zat.

Bij de begrafenis van opa kwam Leny te laat de kerk in, wat haar overigens niet verhinderde helemaal naar voren naar haar plaats te lopen. Leny gaf nooit geld uit, dat voorrecht hadden de anderen. Het maakte niet ging uit, of Leny bij jou, of jij bij haar logeerde, haar portemonnee bleef dicht. Eén keer kocht ze in Heerlen iets voor mijn zoon Vincent, nadat ze bij mij eerst het geld geleend had, dat ze, bij mij thuis aangekomen, zou teruggeven, maar eenmaal bij ons thuis terug bleek, dat ze het geleende geld niet kon teruggeven, anders zou ze geen geld voor de bus in Amsterdam hebben, dus zou ze het geld vanuit Amsterdam sturen, wat ze helaas is vergeten! Leny vergezelde je graag bij jouw bezoekjes aan bioscoop, restaurant e.d., waarbij het vanaf het begin duide­lijk was, wie niet betaalde.

Wie zal dat betalen

Toen Leny gecremeerd was, wilden verschillende familieleden ergens wat gaan drinken. Tante Ans, bang, dat men het op haar portemonnee gemunt had, vroeg eerst volgens Oudhollands gebruik: 'Wie zal dat betalen?' De stemming sloeg direct om toen Peter Touw zei 'Tante Leny!' Ik ben nooit op de Rozengracht binnen geweest. Eén keer was ik met Peter in Amsterdam voor de wedstrijd Blauw-Wit-Feijenoord. Wij naar Leny. Deze herkende ons eerst niet, maar toen dit probleem opgelost was, gaf ze uiting aan haar blijdschap over ons komen, maar vooral over ons gaan. 'Ik kan jullie niet ontvangen.'

Berucht was het, als je bij iemand op bezoek wilde en Leny was bij jou in huis. Ze wilde absoluut niet bij de mensen naar binnen, maar voor de
gezellig­heid reed ze een stukje mee in de auto en ze zou in de auto wachten, waarna ze als eerste bij de mensen naar binnen ging.

Waarom liet ik Leny nog zo vaak in Lisse en in Heerlen logeren als ze zulke rare dingen deed? Hierboven is een Leny beschreven, zoals meerderen haar kennen. Ik persoonlijk ken nog een andere Leny. Toen mijn vader stierf waren Leny en Corné bij ons op bezoek. Zij hebben ons door die moeilijke weken heen geholpen. Leny wees mijn moeder, die zich wel erg liet gaan, erop, dat zij wel een man, maar dat de kinderen een vader verloren hadden en dat die nu in de kou dreigden te blijven staan.

Later toen als laatste Peter stierf en de familieleden in het crematorium stonden te wachten, greep Leny me beet: 'Jonge, jonge nu ben je alleen over!' En dan drukte ze me tegen haar boezem, zoals alleen een moeder dat kan. En ik vond het heerlijk, af en toe zo‘n vervangende moeder te hebben.

'Tante Leny'

AAD ]ANSEN

Leny wint prijs als

revue-meisje

Elly en Aad Jansen