In de zomer gingen pa en moe's avonds na het eten een rondje fietsen. Ik mocht vaak mee en ging bij pa achterop de bagagedrager zitten. In het bos aangekomen, daar gingen ze altijd naartoe, ik vermoed 'liefdesherinneringen' ging pa een stukje van het zadel omhoog en riep 'pak em' en voor ik er erg in had liet hij een keiharde scheet, afschuwelijk vond ik dat. Als tweede spelletje gooide hij zijn hoed op een of ander paaltje en reed gewoon door, honderd meter verder stapte hij van z'n fiets en zei tegen mij, ga mijn hoed eens
halen, een stukje lopen is goed voor jou, anders word je veel te stijf. Kon ik dat hele stuk weer terug lopen. Bij het derde spelletje reed hij met een flinke
vaart plot­seling door een droge greppel en riep 'bukken', maar wel te laat, met als gevolg dat de takken en bladeren rond mijn oren vlogen, echt leuk vond ik dat alles niet, maar ja pa had altijd wel iets bijzonders. Toch wel een fantastische vader.

Vijf jaar hebben wij (Gé, Ans, Agnes en Marijke) in Goes gewoond; ons pa kwam logeren, niet met het vliegtuig, auto of trein maar met de fiets kwam hij. Ja, op hoog bejaarde leeftijd, Breda - Goes 80 km. In pa z'n fietstas zat zijn scheergerei gebundeld in een handdoekje. Op zijn bagagedrager in een krant gewikkeld 'scharren' gedroogde vis. Hij moest van mij de vissen in de schuur hangen, daar ze anders de keuken uitstonken. Dit moest hij van m'n moeder ook altijd. 's-Morgens zat pa te smullen van z'n lievelingskostje.

Nog steeds oorlog, de Duitsers Gé aan het zoeken, tevergeefs! Zodoende mocht Gé één, uitgerekend één nachtje bij ons op de overloop slapen. We waren nog niet getrouwd, dus ... moe kwam telkens kijken of wij soms samen in bed lagen. We zouden nog niet durven. Jammer dat toen de pil nog niet bestond.

Alweer in de oorlog 1940-1945. Mijn aanstaande schoonmama was jarig dus kocht ik van mijn spaarcentjes een mooi boeketje bloemen, 'rode tulpen'. Op de fiets met harde banden naar huis. De poort van de tuin opengedaan maar die klapte meteen weer dicht, het bosje bloemen zat er tussen, met als gevolg bij drie tulpen de kop eraf. Wat nu gedaan, met zeven tulpen durfde ik niet bij schoonmama aan te komen. Maar pa had een oplossing, hij ging naar de schuur en warempel, vijf minuten later kwam hij de kamer binnen en de kopjes stonden weer op de stelen. Hoe had hij dat nou weer gefikst?

Voor iedere tulp had hij een spijker zonder kop genomen en onzichtbaar tussen steel en kopje gezet. Ik opgetogen naar schoonmama met tien tulpen. Hoewel er na drie dagen drie kopjes naar beneden hingen, de andere zeven stonden er nog fris bij in de vaas, dacht ik bij mijzelf, 'ons pa kan toch ook alles'.

ANS POUWELS-GROOTENS

Liefdesherinneringen

De familie Pouwels met opa op de Dam

Oom Gé  met tante leny

Gé en Ans Pouwels

Opa en oma met Ans Pouwels en Agnes in Goes